ด.ร. อัมเบดการ์ หรือชื่อเต็มของท่าน คือ บาบาสาเหบ พิมเรา รามจิ อัมเบดการ์(Dr. Babasaheb Bhimrao Ramji Ambedkar) เกิดในวรรณะศูทร ที่ยากจนที่สุดตระกูลหนึ่งของอินเดีย ในเมืองนาคปูร์ รัฐมหาราษฏร์ ทางตอนกลางของอินเดีย เมื่อวันที่ 14 เมษายน 2434 ท่านเกิดในหมู่บ้านคนอธิศูทร (คนวรรณะจัณฑาล มีชื่อเรียกมากมาย เช่น หริจันทร์ จัณฑาล อธิศูทร ในที่นี้จะใช้คำว่า อธิศูทร)
ด.ร. อัมเบดการ์ ถึงแม้ว่าจะเกิดในวรรณะที่ต่ำต้อย แต่บิดาของท่านได้ทำงานส่งเสียท่านให้ได้รับการศึกษาที่ดี โดยการรับจ้างทำงานแบกหาม ส่งเสียจนกระทั่งท่านจบการศึกษาในระดับมัธยม
แต่ในระหว่างที่ศึกษาอยู่นั้น ท่านได้ถูกกลุ่มเพื่อนๆหรือแม้แต่ครูอาจารย์เองรังเกียจ เพราะถือว่าท่านเป็นตัวอัปมงคล เวลาเรียนในห้องท่านก็จะต้องนั่งเรียนกับพื้นแตกต่างจากบรรดานักเรียนคนอื่นๆที่ได้นั่งเรียนแบบปกติทั่วไป
แต่ในความมืดย่อมมีความสว่างปรากฏให้เห็นเสมอ ครูคนหนึ่งที่เป็นวรรณะพราหมณ์ได้เสนอตัวให้ เด็กชายพิม (ด.ร.อัมเบดการ์) ได้ใช้นามสกุลของตัวเอง เพราะนามสกุลของ ด.ร. อัมเบดการ์ นั้น เป็นนามสกุลของวรรณะศูทร (ท่านนามสกุล “สักปาล”) และนามสกุลใหม่ ก็คือ “อัมเบดการ์ ” นั่นเอง
ต่อมาได้รับการอนุเคราะห์จากมหาราชาแห่งเมืองบาโรดา ให้ทุนเรียนจบจบปริญญาตรี และได้รับคัดเลือกไปทำการศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบีย ประเทศสหรัฐอเมริกา จนจบปริญญาเอก นามว่า “ดร.พิม อัมเบดการ์ ”
เมื่อกลับสู่ประเทศอินเดีย ท่านได้ทำการต่อสู้เรื่องสิทธิเสรีภาพและความเสมอภาคของชาวอินเดีย และได้ประกาศตนเป็นพุทธมามกะ และกอบกู้ศาสนาพุทธให้ฟื้นฟูขึ้นมาอีกครั้ง แต่หลังจากประกาศตนเป็นพุทธมามกะ ได้สามเดือนท่านก็เสียชีวิตลง ในวันที่ 6 ธันวาคม พ.ศ.2499 ทิ้งให้พวกวรรณะศูทรต้องโกลาหล เพราะรากฐานที่วางไว้ยังไม่ถึงจุดหมาย ก็ต้องมาขาดผู้นำ เปรียบดั่งเรือที่ขาดหางเสือ
ศาสนาในพุทธในอินเดีย จึงไม่แข็งแรงเท่าใดนักเพราะการขาดผู้นำอย่าง ด.ร.อัมเบดการ์ไป ปัจจบันชาวพุทธของอินเดีย ประกอบพิธีกรรมทางศาสนาแบบไม่มีพระสงฆ์เข้ามาเกี่ยวข้องเพราะหาพระสงฆ์ไม่ได้ แต่ก็ถือว่าชาวพุทธที่นี่ รวมตัวกันอย่างเหนียวแน่น และเข้มแข็งพอสมควร
จึงกล่าวได้ว่า ด.ร.อัมเบดการ์ เป็นบุคคลที่น่าเอาเป็นตัวอย่างเรื่องการต่อสู้ และเป็นผู้มีความเพียรในการศึกษาหาความรู้ และเหนือสิ่งอื่นใด ท่านเป็นผู้ที่ทรงคุณทางพุทธศาสนา ที่สามารถนำพุทธศาสนากลับคืนสู่อินเดียอีกครั้งหนึ่ง
อ่านเพิ่มเติม
โดย poowiang
No comments:
Post a Comment